Fairuz, We Hielden Zoveel van Mekaar

De Libanese zangeres Fairuz is al een halve eeuw een levende legende van Irak tot Marokko. Door sommigen wordt zij aanbeden als een godin met bovennatuurlijke krachten, anderen zien in haar de verpersoonlijking van al hun herinneringen en vervlogen dromen. Ze komt uit Beiroet, ooit een welvarende havenstad en een toevluchtsoord voor mensen van allerlei religieuze en etnische komaf. Vanaf 1975 werd deze idylle verstoord, Beiroet werd verscheurd door de 15-jarige oorlog. Zelfs tijdens deze oorlog wordt ze aanbeden, door zowel mannen als vrouwen, christenen en moslims.

De film Fairuz – We Hielden Zoveel van Mekaar portretteert een aantal van deze uiteenlopende inwoners van Beiroet. De meeste van hen hebben de zangeres al sinds hun kindertijd in hun hart gesloten. Een vrouw herinnert zich hoe ze Fairuz als meisje eens persoonlijk ontmoette. Een ander ziet in Fairuz de plaatsvervangster van haar afwezige moeder. Een man vertelt hoe de muziek hem hielp tijdens de jaren dat hij in een Syrische gevangenis zat. Een fotograaf toont de vele foto’s die hij van haar maakte en spreekt het vermoeden uit dat zijn twee huwelijken gestrand zijn omdat zijn echtgenotes niet van Fairuz hielden.

Via de levensverhalen van deze mensen wordt een beeld geschetst van de verscheurde hoofdstad Beiroet. Fairuz vertolkt in haar van nostalgie doortrokken muziek de pijn van het Libanese volk.