Stand van de maan

Vervolg op Stand van de zon en de winnaar van de Joris Ivens award (IDFA 2004) en de Grand Jury Prize (Sundance 2005).
Aan de hand van enkele inwoners schetst de regisseur een beeld van Indonesië, met ongeveer tweehonderdveertig miljoen inwoners en de grootste moslimpopulatie ter wereld. Ook ditmaal volgt hij de familie Sjamsuddin, die woont in een buitenwijk van Jakarta. De 62-jarige weduwe Rumidjah overweegt terug te keren naar haar geboortedorp; haar zoon Bakti en kleindochter Tari zouden dan achterblijven. Ze botst met haar eigengereide zoon over religie, Hun goedaardige ruzies vinden plaats tegen een achtergrond van anti-Amerikaanse demonstraties en een islamitische buurtwacht. Zo verbindt de film constant de kleinere onderwerpen met de grote. Er zijn geen interviews, noch een voice-over. Zwijgend volgt de camera de mensen, in wat de regisseur Single Shot Cinema noemt: een soort cinéma vérité waarbij de camera niet afstandelijk registreert, maar intuïtief met de actie meebeweegt. Hij zweeft tussen de mensen, duikt naar de grond, tast gezichten en lichamen af, stort zich in de chaos als er brand uitbreekt en vliegt hoog door de lucht wanneer een voetganger over een schrikbarend hoge spoorbrug wordt gevolgd.