Dreaming Walls

Het legendarische Chelsea Hotel in New York City is een icoon van de tegencultuur van de jaren ’60 en toevluchtsoord voor kunstenaars en intellectuelen als Patti Smith, Janis Joplin, Jim Morrison en de sterren van Andy Warhols Factory. Binnenkort gaat het na een grondige renovatie weer open voor het publiek als een van de meest modieuze luxehotels van New York.

Tientallen excentrieke, vooral oudere huurders wonen al bijna tien jaar tussen de steigers en brokstukken. Tegen deze chaotische achtergrond dwaalt Dreaming Walls door de gangen, kamers en zalen, terwijl projecties op de muren ons herinneren aan de mythische geschiedenis. De huurders – slachtoffers van kapitalisme – en de muren van het hotel staan voor een keerpunt in een gezamenlijke geschiedenis.

‘Amélie van Elmbt and Maya Duverdier’s Dreaming Walls is a multi-dimensional cinematic requiem for the Hotel Chelsea as it once was—the epicenter of a Bohemian New York that now exists only in memory. I lived through those days, when you could feel the reverberations and shockwaves of the New York avant garde everywhere. In the cinema, Andy Warhol, Jonas Mekas, Shirley Clarke and Harry Smith, all of whom turn up like ghosts in the film’s rush of images past and present, were guiding lights, embodying and transmitting a precious spirit of unlimited artistic freedom, breaking everything down and building it back up again in brave new forms. And of course the same thing was happening in dance, in music, in theatre, in sculpture, in writing, and it all seemed to emanate from the Chelsea. Dreaming Walls catches the excitement of that great moment in that once beautifully ragged place, and it also catches the sadness of its gradual disappearance.’ – Martin Scorsese over Dreaming Walls